Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015




Η αιτία της επανάστασης λοιπόν… είναι πολύ μεγάλη για να χωράει σε οικονομικές αναλύσεις και δημοσιονομικές στατιστικές. Όλο αυτό το παγκόσμιο οικονομικό μπουρδέλο είναι τόσο δυσνόητο που υπάρχει επιστήμη για να το περιγράφει. Τα οικονομικά είναι μαθηματικά ε; Έχουμε ένα κάρο οικονομολόγους που διαφωνούν μεταξύ τους… ξέρετε πολλούς μαθηματικούς που διαφωνούν για το αποτέλεσμα μιας εξίσωσης; Για αυτό όταν μαζεύουμε τη σκέψη μας ψάχνοντας την βέλτιστη λύση οδηγούμαστε σε αδιέξοδα. Γιατί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι ο κουβάς με τα σκατά, εμείς είμαστε μέσα… και αντί να ψάχνουμε πως θα βγούμε από το κουβά, ψάχνουμε σε ποιο σημείο του βρωμάει λιγότερο. Και το χειρότερο είναι πως αυτός ο κουβάς με τα σκατά είναι εφεύρεση μας…

Οπότε όσο καλά και να προσπαθήσω να αναλύσω ένα κουβά με σκατά… για να σου δείξω πως το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά ανθρωπιστικό. Πως δεν είναι εθνικιστικό αλλά ταξικό. Πως ένας φτωχός Έλληνας δεν έχει καμία διαφορά από έναν φτωχό Πορτογάλο, Ισπανό ή Γερμανό. Είναι μάταιο να το κάνω και πιστεύω πως το έχεις καταλάβει ήδη.

Την Τετάρτη λοιπόν φίλε μου πήρα το τομάρι μου και πήγα στον λευκό πύργο γεμάτος ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Περιμένοντας διάφορους φίλους και γνωστούς… στεκόμουν μόνος μου σαν το αγγούρι και λίγο πριν νιώσω την όποια αμηχανία, ο κόσμος άρχισε να μαζεύετε. Σιγά-σιγά σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνα για να δω που βρίσκεται ο καθένας. Ένιωσα οικεία με τον οποιονδήποτε διπλανό μου, χαμογελούσα ανάμεσα σε χαμόγελα. Ένιωσα περήφανος για τον κάθε ένα που αντίκρισα. Άφησα το μίσος μου στην άκρη. Δεν βρέθηκα εκεί για να κάνω έφοδο σε κάποια διμοιρία ή να πετάξω ότι βρω σε κάποια τζαμαρία. Δεν με ένοιαξαν διάφοροι που μοίραζαν κομματική προπαγάνδα. Δεν έδωσα σημασία σε διάφορες γκρίνιες προς τους διοργανωτές, άλλωστε… αν δεν μου αρέσει κάτι ας το κάνω καλύτερο αντί να βλέπω eurogroup από την τηλεόραση.  Δεν σχολίασα καν δεξιές παπαριές που άκουγα από κάποιους παραδίπλα.

Ένιωθα μια αγαλλίαση και έναν θαυμασμό για αυτό το πλήθος… Δεν είχα τον καημό να φωνάξω με έπαρση την άποψη μου… ήθελα να συνεχίσω να βλέπω αυτό το πλήθος, να ακούσω τα συνθήματα του. Είναι στο χέρι μας αυτό το πλήθος να είναι το έναυσμα ιστορικών αλλαγών. Είναι στο χέρι μας αυτός ο μικρός λαός να δώσει το σύνθημα αλλαγής.

Για αυτό σου λέω φίλε μου… το μεγαλύτερο συναίσθημα δεν είναι το μίσος και η ικανοποίηση που νιώθεις όταν ξεσπάς με σχόλια κατά πάντων στο διαδίκτυο. Το μεγαλύτερο συναίσθημα είναι η συγκίνηση που νιώθεις όταν παρατηρείς κάτι άξιο επανάστασης.

Κάποια στιγμή το βλέμμα μου κόλλησε σε ένα κοριτσάκι που κρατούσε από το χέρι τον μπαμπά του… Άραγε θα έχει κάποτε μια τρελή ιστορία να πει…;

Έλα λοιπόν την Κυριακή στη πλατεία φίλε μου…
έλα να δεις την αιτία της επανάστασης σου…


Χαμένος Νέος